ΠΕΡΙΛΗΨΗ

ΣΚΟΠΟΣ. Σκοπός της μελέτης είναι η διερεύνηση των χαρακτηριστικών των ασθενών που σχετίζονται με  κίνδυνο επαναλαμβανόμενης πτώσης μετά από κάταγμα ισχίου.

ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΣ. Η μελέτη σχεδιάστηκε ως ασθενών-μαρτύρων και περιλάμβανε 404 ηλικιωμένους.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Κατεγράφησαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στις κατηγορίες του τεστ κινητικότητας Tinetti σε ασθενείς και μάρτυρες (p-value<0.05). Οι ασθενείς παρουσιάζουν υψηλότερο κίνδυνο πτώσης με ποσοστό 67,8% σε σχέση με τους μάρτυρες (23,3%). Οι παράγοντες που σχετίστηκαν με υψηλό κίνδυνο επαναλαμβανόμενης πτώσης (συνολική βαθμολογία στο τεστ Tinetti≤18) σε ασθενείς-μάρτυρες είναι το ανδρικό φύλο (OR=5.91;95%CI:1.06-33.01), η καθόλου/λίγη εισοδηματική επάρκεια (OR=32.91;95%CI:3.06-353.67), η δυσκολία πληρωμής λογαριασμών/φαρμάκων OR=0.09;95%CI:0.01-0.83) και ο αριθμός (>2) συνοδών νοσημάτων (OR=0.02;95%CI:0.01-0.26). Οι παράγοντες που σχετίστηκαν με καλύτερη κινητικότητα και χαμηλότερο κίνδυνο πτώσης μετά το κάταγμα στους ασθενείς είναι: η μικρότερη ηλικία (OR=28.43;CI:5.45-148.32), η απουσία άνοιας (OR=15.60;CI:1.80-135.27), η προ-κατάγματος ικανοποιητική βάδιση (OR=0.20;CI:0.07-0.56), ισορροπία (OR=9.10;CI:1.89-43.75) και η μη χρήση βοηθήματος βάδισης (OR=7.42;CI:2.70-20.39) καθώς και η μικρότερη διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο (OR=3.01;CI:1.27-7.14).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. Η λειτουργική πρόγνωση των ασθενών με κάταγμα ισχίου καθορίζεται και από δημογραφικούς, κλινικούς και κοινωνικούς παράγοντες που υπάρχουν ήδη πριν από την εμφάνιση του κατάγματος. Παρότι, μόνο μερικοί από αυτούς είναι δυνητικά τροποποιήσιμοι και συνεπώς επιλέξιμοι να στοχοθετηθούν σε μια στρατηγική παρέμβασης, είναι σημαντική η διεξαγωγή ατομικών αξιολογήσεων για ασθενείς με κάταγμα ισχίου, προκειμένου να εντοπιστούν αυτοί με κακή λειτουργική πρόγνωση.